Ochtendgymnastiek in Mihintale

Om 8 uur stond onze tuktuk chauffeur, die we gisteren ook hadden, bij ons hotel voor een ritje naar Mihintale. Onderweg stopte hij bij de "black pond" een zwart waterbekken, met daar omheen meerdere ruïnes van oude gebouwen. Het is een mooie plek die er vroeger vast prachtig uit gezien moet hebben. Een local leidt ons rond en vertelt wat over de gebouwen. Er is ook een klooster in de rotsen, maar daar kunnen we niet heen omdat de monniken aan het mediteren zijn. Er ligt een flinke zandhoop, dat het hol is van een cobra. Gelukkig komt die pas snachts naar buiten, nu is het te warm. We vervolgen onze weg naar Mihintale en na een totale reisduur van 30 minuten zijn we op parkeerplaats 2. Die ligt al op een derde van de berg, dus dat gedeelte hoeven we niet meer te klimmen. Ook hier zijn veel ruïnes. Het is een mooie plek, maar wel jammer dat de gebouwen niet gerestaureerd worden. Natuurlijk zijn er ook tempels en een groot wit buddhabeeld. Maar waar Mihintale het meest om bekend is,is het uitzicht over de omgeving. Hiervoor moet je wel een hoge rots op klimmen. De traptreden zijn afgesleten en het is oppassen geblazen dat je niet uitglijden. Gelukkig is er wel een leuning. Op de terugweg stoppen we nog even bij de ruïne van een oud ziekenhuis. De kamers en operatiekamer zijn nog goed te zien. Dan terug naar Anuradhapura, even eten bij Walkers en dan naar het hotel om het zwembad in te duiken. We spreken met de chauffeur af dat hij ons morgen naar Trincomalee zal brengen.